* มอสบอลที่เคยดูแลอยู่ช่วงหนึ่ง...ตอนนี้หลุดหายไปไหนก็ไม่รู้ค่ะ = =''
กำลังอยู่ระหว่างการฝึกงาน ได้ลองปรับตัว และเจอกับอะไรหลายอย่างเลย
คิดว่า ถ้าผ่านจุดนี้ไปแล้ว จะทำให้เราเป็นผู้ใหญ่และโตขึ้นไปอีกระดับหนึ่งแน่นอนค่ะ
เกี่ยวกับการจัดลำดับความสำคัญ... เวลาและกิจกรรม
เวลามี 24 ชั่วโมงต่อวัน เรื่องนี้ใครๆก็รู้มาตั้งแต่เด็ก
ในแต่ละวัยนั้นเราจะใช้เวลาทำนั่น ทำนี่ไม่เหมือนกัน พูดง่ายๆคือ กิจกรรมที่ต้องทำก็จะเปลี่ยนไปตามวัย
ตอนเด็กเราเคยเล่นไปซะครึ่งค่อนวัน ใช้เวลากินข้าวแต่ละมื้อเป็นชั่วโมง
หรือแม้แต่จะนอนก็นอนไปเลยทั้งวันเลยก็มี...
พอเริ่มเข้าสู่สังคม เวลาส่วนหนึ่งก็ต้องแบ่งไปทำกิจกรรมร่่วมกับคนอื่นบ้าง
ไปเล่นกับเพื่อน เล่นคนเดียว ก็ต้องใช้เวลาเหมือนกัน
โตขึ้นมาอีก เวลาอีกส่วนก็ต้องแบ่งไปให้กับการศึกษา
เวลาบางอย่างก็อาจจะถูกลดลงไป แต่ก็แบ่งๆกันใน 24 ชั่วโมงที่มีอยู่ดี
เคยลองนั่ง list เล่นๆกันไหมคะ
ว่าวันหนึ่งคุณทำอะไรไปบ้าง? ทำไปกี่อย่าง? แล้วแต่ละอย่างใช้เวลาเท่าไหร่กัน?
ถ้าเคยทำอะไรแบบนี้ มั่นใจว่าซักวันหนึ่งคุณต้องเขียน "planner" หรือ "calendar book" หรือ "บันทึกประจำวัน" แน่ๆ ------- เพราะเราก็เป็นแบบนั้น
พอเริ่มมีกิจกรรมมากขึ้น จะเป็นการบังคับให้คนเราต้อง "จัดการเวลา" ใ้ห้ balance กับงาน/กิจกรรมนั้นๆ
หรืออาจจะวางแผน... (แต่เวลาที่วางแผนแล้วไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้มันก็.....)
ตอนนี้เราฝึกงานเสมือนทำงานจริง แต่ยังต้องส่งงาน มีกิจกรรมบังคับให้ทำ
เวลาที่มีในแต่ละวันเลยต้องมีการจัดการ แบ่งเวลาในการทำสิ่งต่างๆเหล่านั้น
ทีแรกเราึคิดว่าจะไม่รอด แต่ไปๆมาๆ เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว
ผ่านมาเดือนกว่าๆ ยังไม่เคยตื่นสาย ไม่เคยส่งงานช้าเลย
แต่ขณะเดียวกัน งานอดิเรกเดิมๆของเรามันก็ถูกตัดเวลา ถูกเเบ่งเวลาไปทำอย่างอืื่น...
บางวันก็ยังได้สัมผัสเพียงน้อยนิด แต่บางวันก็หายไปเลย T T (ส่วนใหญ่จะเป็นอย่างหลังมากกว่าค่ะ)
เพราะตอนนี้
1.ฝึกงาน
2.การบ้านรายวัน เรื่องที่ต้องค้นเพิ่มเติมตามความสนใจ
3.ความสะอาดที่อยู่อาศัย/ตัวเอง
4.ปากท้อง(อาหารการกิน)
5.สังสรรกับเพื่อนร่วมที่อยู่
6.ชาร์จแบต (นอน)
7. งานอดิเรกและอื่นๆ
ส่วนใหญ่มักจะทำๆถึงแค่ข้อ 6 เองค่ะ แต่ก็คิดว่าเป็นการจัดการเวลา และลำดับความสำคัญของสิ่งที่ต้องทำได้ดีสำหรับเราแล้วล่ะ T[]T -------- (ร้องไห้คิดถึงอนิเมะ หนังสือการ์ตูน หนังสือนิยาย นิตยสาร เพื่อนในโลกออนไลน์ กระทู้ในเว็บบอร์ดต่างๆ นานาที่เป็นสมาชิก การอัพเดทข่าวสารอนิเมะ/ศิลปินที่ชื่นชอบ )
นี่สินะ หนทางสู่การเป็นผู้ใหญ่!!!!!!!!! (แต่ตอนนี้มันเจ็บปวดมากค่ะ)
เมื่อเราได้ดูอนิเมะ ก็จัดลำดับความสำคัญอีก
แต่ก่อนเรื่องที่ต้องรีบดูจะเป็นเมะใหม่ๆที่ออกในช่วงนั้น ต้องอัพเดท! ไม่งั้นคุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง
แต่ตอนนี้ อยากดูเรื่องที่อยากดูจริงๆก่อน จะดูไปแล้วหลายรอบก็ช่าง เมะใหม่ๆยังไม่อยากดูก็เอาไว้ก่อน
เพราะให้ความสำคัญกับความรู้สึกตัวเอง(ที่อยากดูเรื่องไหน) มากกว่าการไปพูดคุยกับคนอื่น
----- แบบนี้ดีไหมนะ 5555 (ไร้สาระ !!!)
แต่ก็มีเรื่องที่เราลำดับความสำคัญไม่ได้เหมือนกัน
และคิดว่าไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ เป็นช่วงวัยไหนก็จะยังคงเหมือนเดิม
เราจะลำดับความคัญเรื่องนี้ไม่ได้ซักที
ตามระยะของพัฒนาการ (หยิบวิชาการมานิดหน่อย) ช่วงวัยของเรามันน่าจะหลุดพ้นจากการยึดติดกับเพื่อนได้แล้วล่ะ น่าจะกำลังสนใจเรื่องคู่ครองอะไรทำนองนั้นมากกว่า (พูดซะน่ากลัว = ='')
แต่เราเป็นคนติดเพื่อนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่รู้ทำไม
ถ้ารักเพื่อนคนไหนแล้วจะคิดว่าเพื่อนๆนั้นคืออันดับหนึ่งที่ต้องให้ความสำคัญ (ก่อนตัวเองด้วยนะ)
ไม่รู็้ว่าทำไม (อีกนั่นแหละ) เราไม่ได้คิดว่าต้องทำดีกับเพื่อนไม่งั้นเพื่อนจะทิ้งเรา แต่เราคิดว่าเรามีเพื่อนเราต้องทำดีกับเพื่อนให้มากๆ เราไม่อยากให้เพื่อนลำบากใจ หรือเดือดร้อนเพราะเรา
เราชอบดูแลคนอื่น ชอบเลี้ยงคนอื่นเพราะเราอยากเลี้ยง ทำอะไรให้คนอื่น หรือใช้เงินตัวเองเพื่อคนอื่นแล้วรู้สึกดี (?)
เพราะเวลาเรามีความสุข เรารู้ตัวว่ามีความสุข แต่บอกคนอื่นไปใครก็ไม่เข้าใจเราหรอก
ต่างกัน...เวลาที่เราพยายามทำบางอย่างที่ (+) ให้ใครซักคน เราก็มีความสุข แล้วก็เห็นว่าคนอื่นเค้าก็มีความสุขชัดเจน
เราเคยทำอะไรใ้ห้เพื่อนแบบที่เรารู้ว่าตัวเองทำอะไร แต่ทางนั้นไม่รู้เลยว่าเราทำให้ก็มี แค่เห็นการตอบรับว่าเค้ามีความสุข เราก็พอใจ
แต่พอลองมานึกถึงตัวเองบ้างว่านอกจากความสุขที่เป็นความรู้สึกแล้ว เราได้อะไรกลับมาเป็นนามธรรมบ้างไหม?
เป็นเรื่องธรรมดา เราไม่ใช่คนดีที่จะไม่คิดหวังผลตอบแทนซะทีเดียว
ในหนึ่งวันเรามีึความรู้สึกหลายแบบใช่ไหม? แล้วเราก็มีอารมณ์หลายแบบเหมือนกันใช่ไหม?
เพราะสองอย่างนี้มันเกิดขึ้นตามสถานการณ์ที่เผชิญ ดีก็ (+) ไม่ดีก็ (-) ไปตามนั้น
พอกลับมานึกถึงตรงนี้ กลายเป็นว่าเราเป็นคนนึงที่ "ใจน้อย" และ "ชอบน้อยใจ" เพื่อนมาก
เคยมีคนบอกว่า เราเป็นคนทำให้เพื่อนเสียนิสัยเอง เพราะืำทำให้เค้าเป็นผู้รับฝ่ายเดียวเลยเป็นผู้ให้ไม่ได้
แต่บางครั้งตัวเราก็ยังคิดเองเลยว่า เราเลือกจะทำแบบนั้นไปแล้วจะมาคิดอย่างนี้ไปทำไม? (นั่นสิ?)
เราคิดว่าคนในครอบครัว เป็นคนที่มีน้ำใจและเจตนาในการให้ที่บริสุทธิ์ที่สุดแล้ว เพราะท่านไม่ได้ต้องการผลตอบแทนแน่นอน T T ------- นี่สินะ ผู้ใหญ่
มาถึงตอนนี้พิมพ์ไปเราก็เกิดเป็นทุกข์ใจเองว่า แล้วสิ่งที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่าง เค้าจะยินดีตามที่แสดงออกจริงหรอ? แล้วเค้าจะคิดยังไงเวลาที่เรา (+) ?
หรือที่ผ่านมาเราอาจจะเยอะไป จนเค้ารับไม่ได้ และตอบสนองเป็น (+) กลับมาให้เราไม่ได้บ้าง เค้าไม่ได้ต้องการเลย แต่เราให้เค้าไปเอง (พิมพ์แบบนี้แล้วรู้สึกเจ็บปวด = ='' แต่มันก็เป็นความจริงที่อาจจะเป็นไปได้ละนะ)
เป็นการกระทำ/คำพูดที่เกินความจำเป็น เกินความต้องการ ไหมนะ?
พอมาคิดแบบนี้ก็รู้สึก "เสียดายจังค่ะ"
เราแค่อยากรู้ว่าเค้าเคยนึกถึงเราบ้างไหม ในขณะที่เรานึกถึงแต่เค้าตลอด
เวลาที่เค้าจะ (+) แล้วเราต้อง (-) เรายังยอมเลย เพราะเราไม่อยากให้ (-) และ (-) ด้วยกันทั้งสองฝ่าย
เวลาที่เราแสดงออกว่าเรา "มีความรู้สึก (-)" เค้าก็จะแสดง "ความรู้สึก (+)" ออกมาให้
แ้ล้วเราก็จะเปลี่ยนเป็น "ความรู้สึก (+)" อย่างเร็วมาก เพราะไม่อยากให้มัน (-) นานเกินไป
(+) ตรงนี้คือ การแสดงความรู้สึกว่า รู้ว่างอน แล้วก็มาง้ออย่่างเร็ว
พอเจออย่างงั้นแล้วเราก็เปลี่ยนเป็น (+) เร็วมาก ......ความรู้สึกมันเปลี่ยนแปลงง่ายจริงๆ
ที่ต้องการคือ ไม่ได้อยากให้ทำดีกับเราเฉพาะเวลาที่รู้ว่าเราโกรธ
เค้ารู้แ่น่นอนว่าเราเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว
ถ้าเราไม่โกรธง่าย ไม่น้อยใจ ก็คงจะไม่ได้ (+) กลับมาเลยสินะ ?
เราไม่อยากให้คนอื่นโกรธเรา-น้อยใจเรา แต่คนอื่นกลับชอบทำให้เรารู้สึกแบบนั้นซะเอง
เรื่องที่ึคนอื่นว่ามันเล็กน้อยไม่มีค่าพอจะทำให้ึคนอื่นดีใจหรือมีความสุข สำหรับเราแล้วมันยิ่งใหญ่มาก
คิดว่าถ้าความสัมพันธ์และผลประโยชน์ของคนเรา (-) (-) = (+) เหมือนคณิตศาสตร์ได้ก็คงจะดี
ตอนนี้เราติด - เยอะมาก ถ้าเป็นนักธุรกิจหรือห้างร้านซักแห่ง ตอนนี้คงล้มละลายไปแล้วล่ะ
ต่อไปคงต้องรู้จักปล่อยวางบ้าง ในเมื่อทำไปแล้วเราก็เจอแต่ (-) กลับมาตลอด
ไม่มีกำลังใจจะ (+) ไปให้อีกแล้วล่ะ
ซักวันเราก็จะโตไปเอง ทั้งความคิดและจิตใจ
My goal >>> ปีนี้ต้องให้ความสำคัญกับตัวเองใ้ห้มาก เอาเรื่อง-จิตใจคนอื่นไปไว้อันดับหลังๆ ซะ!!!
และเป็นเหมือนกับ pill bug
